شرمنده جوانی از این زندگانیم

دارم به دل هوای صحبت یاران رفته را

یاری کن ای عجل که به یاران رسانیم

گوش زمین به ناله ی من نیست آشنا

من طایر شکسته پر آسمانیم

گیرم که آب و دانه دریغم نداشتن

چون می کند با غم بی همزبانیم

گفتی که آتشم بنشانی ولی چه سود

برخواستی کع بر سر آب و اتش نشانیم

شمعم گریست زار به بالین که شهریار

من نیز چون تو همدم سوز رهاییم

......................

رفتم و بار سفر بستم

با تو هستم هر کجا هستم

از عشق تو جاودان مانده است ترانه ی من

با یاد تو زنده ام  ، عشقم بهانه ی من